3 april 2021

Hoe is het nu met…… Geert en Ine Bongers?

De mensport kent een groot aantal mensen die in het verleden actief waren in de sport en veel voor de sport hebben betekend. Hoefnet ging op zoek naar een aantal van deze coryfeeën om te vragen hoe het nu met ze gaat. In deze aflevering het woord aan Geert en Ine Bongers.

Eind jaren ’70 kwam de pony-mensport in opkomst en Geert en Ine Bongers waren er van het begin af aan bij. Eerst met hun tweespan New Forest pony’s, later maakten ze furore bij de enkelspan pony’s en namen deel aan diverse WK’s. Ook met hun tandem en later in de CIAT-wedstrijden boekten ze mooie successen, maar beleefden vooral ook heel veel plezier aan hun hobby.

Hoe het allemaal begon

Geert (1959) groeide op in Breda waar zijn vader met paard en wagen melk ventte en hij zodoende van kinds af aan met paarden in aanraking kwam. Samen met zijn broer mocht hij de pony klaarzetten voor het werk en via via kwam het tweetal in 1973 in contact met de vereniging “De Brabantse Aanspanning”. Geert en zijn broer werden uitgenodigd om mee te rijden met de jaarrit en een aantal maandritten.

Geert was direct verkocht en toen hij in 1976 in contact kwam met vierspanrijder Ton Maat kon het ‘echte werk’ beginnen waarbij Geert als groom meeging op wedstrijden. In 1979 ontmoette hij zijn vrouw Ine (1960): “Ik werkte als monteur voor het garagebedrijf van Ine’s vader en tijdens een bedrijfsfeest zijn we elkaar letterlijk tegen het lijf gelopen,” vertelt Geert. “Gelukkig vond Ine de sport ook mooi en gingen we samen mee trainen, mee op wedstrijd, tuigen poetsen en alles wat er bij de sport komt kijken. We hebben hier veel van geleerd en dit resulteerde in onze gezamenlijke ambitie om zelf te gaan rijden.”

Geert en Ine rond 1983-1984 met Chassé Jennifer en Chassé Sandra. Foto: Max Minekus
Foto: Ineke Westers

‘Alleen Onze Lieve Heer geeft een 10’

Geert’s vader was een succesvol New Forest ponyfokker en Geert gaf Ine een pony cadeau uit zijn vaders opfok: “Ik was in de zevende hemel,” vertelt Ine. “Ik vond het geweldig maar wist toen nog niet wat de achterliggende reden daarvan was!” Het duurde namelijk niet lang of er kwam een tweede pony bij en in 1981 reed het stel de eerste wedstrijd met een tweespan.
“De wedstrijd werd gehouden in de achtertuin van Anny Brokx, die later mede onder haar leiding zou uitgroeien tot de grote vierspanwedstrijd in Breda. We waren daar de enigen met een tweespan pony’s en ik bleef tijdens de marathon gewoon achterop zitten, dat was toen nog heel gewoon,” licht Ine toe.

Het jaar daarop organiseerde Jan Cornelissen in Oisterwijk bij Kees van Opstal een zogenaamde “try-out wedstrijd” waarvoor zo’n tien tweespan pony’s werden uitgenodigd. Jan Cornelissen en Tjeerd Velstra beoordeelden de spannen of ze goed genoeg waren om aan de samengestelde wedstrijden deel te nemen. Ook menners als Jan Martens, Wim Pieters en de zusjes Van Voorst maakten deel uit van deze selectie. Geert en Ine werden ‘goedgekeurd’, kregen daardoor hun rijvergunning en konden hun wedstrijdcarrière voortzetten.

In die tijd maakte de presentatie als apart onderdeel nog deel uit van de wedstrijd en waren onder andere Abraham Chardon (de grootvader van Bram, red.), To van de Kloet en Peter Meerdink juryleden. “Maar van deze laatste kregen we nooit het hoogste cijfer, want Peter Meerdink zei altijd: ‘Alleen Onze Lieve Heer geeft een 10’,” lachen Ine en Geert.

Pikzwarte dag

In 1983 werd het eerste Nederlands Kampioenschap voor tweespan pony’s verreden. De primeur van kampioen worden werd opgeëist door Jan Martens, maar het jaar daarop wist Geert de titel binnen te halen. Dit deed hij opnieuw in 1989.
Overigens zorgden Geert en Ine er in die tussentijd wel voor dat Jan Martens ‘aan de vrouw’ kwam; hij werd gekoppeld aan de zus van Geert, Corlinda, die met hen altijd als groom meeging op wedstrijd.

“Na het NK in 1984 in Beekbergen verkochten we ons span aan Eyk Backer en maakten we de overstap naar Welsh Cobs. Dit liep heel erg goed en we waren vol goede moed. Tijdens een training vlak voor onze eerste wedstrijd met dit span ging het echter helemaal mis. We trainden zoals altijd bij de Galderse Meren waar dicht langs de kant ‘zandsluisjes’ ontstonden. Door de vloedlijn kregen we hier te laat erg in en werden de pony’s als het ware naar beneden gezogen en verdronken. Dit was een afschuwelijke, pikzwarte dag in onze mencarrière.”

Slagboom openen voor tandemvergunning

De vader van Geert reed recreatief met een tweespan New Forest pony’s en Geert en Ine mochten met zijn span hun carrière voortzetten. Inmiddels had het stel een eigen fokmerrie (Nieuwmoed’s Janet) waarmee ze een mooi aantal veulens fokten, die allen de naam van hun stal ‘Liesbos’ als voorvoegsel meekregen. Zo ook Liesbos Yvo, die jarenlang als voorpony fungeerde in Geert’s tandem.
“In die tijd was Tjeerd Velstra de grote motivator van de tandemsport en hij heeft ons overgehaald om met Yvo en zijn moeder Liesbos Bretta (m. Nieuwmoed’s Janet) tandem te gaan rijden. Je had toen een speciale tandemvergunning nodig, dat viel in die tijd onder een vierspanvergunning. We waren op een wedstrijd waar Tjeerd langs kwam en hij zei ‘Als jij die slagboom voor me openmaakt, dan zorg ik voor de tandemvergunning’! Zo ging dat in die tijd,” denkt Geert lachend terug.

Zelhem 2008 met voorop Liesbos Yvo en achterpony Liesbos Bretta
Foto:

Van tandem naar WK

Voorpony Yvo viel op bij de toenmalige chef d’equipe, die een selectie maakte voor het eerste gecombineerde Wereldkampioenschap voor pony’s in 2003 in het Oostenrijkse Karlstetten. Geert werd op basis van zijn uitstekende allround-prestaties geselecteerd en mocht op individuele basis starten. Twee jaar later volgde het WK in het Britse Catton Hall: “Voorafgaand aan het WK was er een hevige strijd onder de ponymenners voor de teamplaatsen. De chef d’equipe was op zoek naar specialisten in de verschillende onderdelen; ik was echter een goede allrounder en werd wederom niet opgenomen in het team. Maar we reden onze eigen wedstrijd en eindigden uiteindelijk op de achtste plaats, waar we ongelofelijk trots op zijn.”
Twee jaar later viel Geert buiten de selectie voor het WK in Dorthealyst, maar werd vervolgens in Tilburg wél Nederlands Kampioen bij de enkelspan pony’s. In 2009, 2010 en 2011 volgden de nationale titels bij de tandems.

WK Catton Hall 2005 met Liesbos Yvo. Foto: Danielle Carrière.

CAIO Breda

De wedstrijd in Breda ligt nauw aan het hart bij Geert en Ine. Zoals gezegd stond Geert in 1981 als deelnemer aan de basis van de wedstrijd. Ine maakte jarenlang deel uit van het bestuur en verzorgde het wedstrijdsecretariaat: “De groep vrijwilligers in Breda is superhecht en bestaat nog steeds, ondanks het feit dat er geen wedstrijd meer is. Er is in die groep nog altijd een stille hoop dat er ooit weer een wedstrijd komt in Breda. Overigens was het gehele organisatieteam van destijds een geweldige groep die ons veel goeds heeft gebracht”.

Veel gezelligheid en plezier

Geert en Ine hebben altijd veel gezelligheid en plezier beleefd aan de samengestelde menwedstrijden: “We hebben enorm veel gelachen en van alles beleefd. Zo was er die keer dat we naar Windsor gingen en Eyk Backer per ongeluk twee grooms op de kade had achtergelaten. Er werd een apart bootje ingezet om die twee weer op te pikken, dat was hilarisch! Ook de sfeer onder de tandemrijders was heel bijzonder. Tijdens de wedstrijdonderdelen waren we superfanatiek, maar ’s avonds zaten we altijd gezellig bij elkaar. We komen zelfs nu nog, met of zonder paarden, één keer per jaar bij elkaar, gewoon voor de gezelligheid.”

Beekbergen 1989 met Chassé Summertime en Chassé Jazzy
Foto:

Overstap naar CIAT

Toen de sport en de mentaliteit onder de deelnemers naar mening van Geert en Ine te veel veranderde besloot het stel in 2012 de overstap te maken naar de CIAT wedstrijden. Deze wedstrijden, merendeels in het buitenland, zijn opengesteld voor alle soorten aanspanningen. De enige voorwaarde is dat er met een origineel rijtuig en tuig wordt deelgenomen. De wedstrijd bestaat uit een presentatie met drie juryleden, een wegtraject van gemiddeld vijftien kilometer, gereden op tijd waarin ‘hindernissen’ zijn opgenomen en een vaardigheid met ongeveer twintig poorten die ook op ’tijd’ gereden moet worden.
“Via via zijn we hierin terechtgekomen en ook hier hebben we enorm veel plezier aan beleefd. Het is een heel leuke groep mensen, heel gemêleerd en ze komen overal vandaan. We denken met heel veel plezier terug aan de galadiners waarbij de champagne rijkelijk vloeide en de legendarische avonden rondom het kampvuur.“ Voor deze sport kwam de tuigenpoetservaring van Geert als jongeman uiteraard heel goed van pas en ook in deze tak van sport was het stel zeer succesvol in onder andere Diepenheim, Donchery, Cuts, Haras du Pin, Celle en Vollezele.

CIAT Cuts 2015 met Liesbos Yvo voorop en Eikenhorst Happy Day achterop
Foto:

Blijven genieten

In 2016 raakten zowel Geert als Ine qua gezondheid in de lappenmand en moesten ze noodgedwongen stoppen met hun hobby. “We gingen in één keer van heel actief naar niets meer kunnen, dat was echt bizar. We hebben toen besloten dat we vooral willen genieten van het leven en we zijn allebei gestopt met werken. We zijn zo’n 35 tot 40 jaar actief geweest in de sport en hebben een heel mooie tijd gehad, maar het gaat niet meer kriebelen. Het is tijd voor andere leuke dingen!” De twee pony’s van het laatste tandem genieten van hun pensioen bij Jan en Corlinda Martens, wiens kinderen Birgit en Derek ook actief zijn in de mensport.

Geert en Ine zijn momenteel druk bezig met de begeleiding van de bouw van hun nieuwe chalet in Breda, waar ze komende zomer naar toe verhuizen. Het plan is om, zodra het weer kan, met de camper onder andere een aantal CIAT – en samengestelde wedstrijden te bezoeken en op deze manier te blijven genieten van de mensport.