12 januari 2023

Het MEN-moment van … Martine Broer

De Hoefnet eindejaars-challenge ‘My Most MENorable MEN-Moment’ leverde drie mooie winnende verhalen op, maar uiteraard hebben we van alle inzendingen genoten. Ook deze mooie, herkenbare of ontroerende verhalen willen we jullie graag laten lezen of zien. Hieronder lees je het verhaal van Martine Broer.

Het is 8 september 2022 vroeg in de ochtend, als ik me mijn bed uit hijs. Buiten tikt de regen heerlijk tegen het raam. Wat maakt dat mijn lichaam zegt dat ik langer in bed wil blijven liggen. De hele week regent het al. Maar vandaag wil mijn geest er echt uit. ‘NU’ en wel ‘METEEN’ want de aankomende twee dagen beloven MENorabele dagen te gaan worden.

Mijn kleine rugzak prop ik vol met een setje nette kleding voor s avonds en er verdwijnen 2 appeltjes voor Billie, wat olijfjes, kaasblokjes, vleeswaren en nootjes in voor bij de wijn. Op naar Laag Soeren! Die regen kan me gestolen worden. Ik ben niet van suiker, Ik smelt niet… althans…. Ik weet dat als ik in de ogen kijk van die lieve, stoere Billie, er van mij niet veel meer overblijft.

De koets staat klaar, ik geef Billie een knuffel en na de traditionele jaszakcontrole met de neus van Billie (‘wie weet lukt het mij deze keer wel om die appel tevoorschijn te toveren vóór de rit’) binden we onze bagage op de koets vast en spannen we Billie in. Daar gaan we dan. Ik voel me net zo´n Penny meisje van vroeger. Op het moment dat we op de koets stappen, houdt het op met regenen. Na een paar minuten rustig stappen bereiken de rand van de Veluwezoom. Het grote houten hek bij het eerste wildrooster gaat open en er wacht ons een geweldig mooi bos. De eerste paar kilometers voelen nog een beetje als een thuiswedstrijd want we gaan iedere week door dit hek om te mogen genieten van deze geweldige achtertuin. Wat zijn we toch bevoorrecht dat dit mogelijk is … en wat is Nederland mooi!

Als we van de thuiswedstrijd over gaan op de uitwedstrijd, zien we dat de hei nog steeds in bloei staat. Het is werkelijk schitterend; die intens paarse kleur. Het maakt niet uit welke kant je op kijkt, overal heerst er rust en overheersen de natuurgeluiden. De kilometers verdwijnen moeiteloos onder de ijzers van Billie door. De gaten en kuilen houden de spanning erin.

Na een uurtje of drie dwars door de overweldigende natuur te hebben gereden komen we weer in de bewoonde wereld en moeten de A50 oversteken. Ik vind het eigenlijk wel een beetje spannend. Billie vindt het hooguit raar dat er allemaal auto’s met een bloedvaart onder hem doorrijden. Hij vertrouwt op ons en wij op hem. Daarom bereiken we zonder problemen de overkant. 

Niet veel later bereiken we de plaats van bestemming. Het Van der Valk hotel de Cantharel in Ugchelen. We hebben de 26 kilometer aangetikt. Als we met de koets over de parkeerplaats van het hotel rijden zien we de Tesla’s aan de laadpalen staan en grap ik dat we onze 1 pk ook maar moeten gaan opladen. Met paard en wagen over de parkeerplaats van het hotel, menig hoofd draait verbaasd om. Ik zwaai blij naar hen. Lachend wordt er terug gezwaaid.

We spannen Billie uit, hij krijgt zijn welverdiende appel en een droge stal. Het begint net te regenen. We duiken de blokhut in en schenken onszelf een wijntje in. Het lekkers komt ook uit de tas. Wat een geweldige sfeervolle entourage. Nadat we Billie van de stal in de wei hebben gezet gaan we inchecken. 

Na het diner pakken we nog een wijntje in de blokhut onder het genot van een gezellig gesprek met een paar andere paardendames. Na een laatste check bij Billie lopen we richting onze kamer. We hebben echt mazzel gehad vandaag. We hadden goed natgeregend kunnen worden. Zullen we morgen weer zo veel geluk hebben? 

Foto: Privécollectie

Een vroege wekker maakt ons wakker, het regent. Een hooi- en brokjesontbijtje voor Billie en een uitgebreid ontbijtbuffet voor ons. Billie mag nog even genieten van de wei  (het is inmiddels droog), maar dan moeten we toch echt weer op pad, terug naar Laag Soeren.

De terugweg vergaat mij veel te snel. We genieten ons suf en kletsen en lachen heel wat af. Wellicht is dat de reden dat we weinig wild gezien hebben vandaag. Normaal gesproken zien we altijd wel wat wild onderweg. Die zijn gewend aan ons gegiebel zullen we maar zeggen…Die herten van de uitwedstrijd kennen ons gewoon nog niet zo goed en zullen wel gedacht hebben: wegwezen, gevaar!

Als we thuiskomen, zitten de regenjassen nog precies zo vastgeknoopt op de koets als bij vertrek gisteren. We hebben deze twee dagen nog niet 1 druppel regen gehad op een moment dat het ons niet uit kwam. Alles precies tussen de buien door. Want ook nu net nadat we klaar zijn en alles opgeruimd is, Billie weer heerlijk in zijn stal staat en wij aan ons gebakje zitten, begint het weer te regenen. Het laatste appeltje wordt verslonden alsof Billie jarenlang geen eten heeft gehad. Wij weten wel beter.

Mijn lichaam, wat gisterenmorgen het bed nauwelijks uit kon komen vanwege de pijn (want helaas heb ik lichamelijke beperkingen), heeft gelukkig nog een jonge geest en is verschrikkelijk blij met zo’n lieve super vriendin die mij de mogelijkheid geeft te genieten van de mooie natuur die ons land te bieden heeft en te genieten van Billie natuurlijk.  Want zonder haar en Billie had dit niet meer gekund voor mij. En natuurlijk heb ik nu meer pijn na dit avontuur… maar ik heb dat er voor over. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan… eenmaal paarden… nooit meer zonder paarden…. En dat complete plaatje maakt het voor mij zo, dat deze dagen heel MENorabel, zeg maar rustig een wonder zijn. Zo bijzonder dat ik deze ervaring graag met jullie, lezers van Hoefnet, wilde delen.

Nogmaals hartelijk dank voor je inzending Martine. Je krijgt de twee Hoefnet-petjes thuisgestuurd!

Foto: Privécollectie