19 september 2022

Axel ‘once in a lifetime horse’

Het was gisteren een enerverende dag voor Saskia Siebers. Haar unieke prestatie maakt veel los en laat in de avond laat blikte Hoefnet met haar terug op dit WK. De medaille hing natuurlijk nog steeds om haar nek.


Foto: Melanie Guillamot

“Ik was sowieso al blij dat ik er weer bij was op dit WK”, begint ze. “Wat het nu voor mij lastig maakte, was dat ik niet wist waar ik stond in dit deelnemersveld. Door de blessure van Axel heb ik sinds Kronenberg geen internationale wedstrijden meer gereden. Ik zeg altijd: ‘Als je bij de beste tien zit kun je wereldkampioen worden.’ Gelukkig wist ik van Kelly (Houtappels, red.) dat er heel het seizoen hard gereden werd in de marathon. Dus ik heb Axel in deze wedstrijd niet gespaard en we zijn er vol voor gegaan.”

Over de wedstrijd

“De dressuur liep zoals altijd heel stabiel. Het is dan misschien niet super spectaculair maar we maakten geen fouten. Na de marathon viel er echt iets van me af. Ik was daar heel erg mee bezig geweest en ik had de hindernissen heel goed in mijn hoofd. We hebben de marathon op onze ervaring gedaan. Ik moest zelf wel even het vertrouwen krijgen om weer te beginnen. Maar vanaf hindernis 1 wist ik dat het kon. Het gevoel was meteen als vanouds en ik dacht ‘houden zo’. Toen zijn we meteen voor de kortste weg in hindernis 2 gegaan. We hebben voluit gereden. In hindernis 5 kozen we voor een korte route en toen had ik even een hapering die veel tijd kostte. Toen dat gebeurde sloot Axel zich heel even voor me af, maar daarna ging-ie weer zoals altijd.”

Foto: Melanie Guillamot

De slotdag

Met een zesde plaats in de marathon stond Saskia tweede in het klassement. “Een podiumplek behouden vond ik al goed. Ik gunde het Marion (Vignaud, red.) ook.” Saskia begon redelijk ontspannen aan de vaardigheid want het was inmiddels gebleken dat er maar weinig balletjes vielen.
Partner John Castelijns vertelt: “Ze stapte daar in de voorring rond en ik zag hoe ver Kelly was (die voor Saskia haar parcours reed, red.) en zei toen toch maar voorzichtig ‘Moet je niet eens gaan draven?’ En toen ging de ring al open.”
Na haar mooi gereden parcours (0,03 strafpunten) was ze dik tevreden en blij met zilver en het teamzilver. Tot de boodschap kwam dat ze goud gewonnen had. “Het drong eerst niet helemaal door. Het was onwerkelijk.” Maar het was wel zo.
Voor Saskia en John was het intens genieten van de huldiging. Dat was één groot feest, in tegenstelling tot twee jaar geleden toen er nog allerlei coronabeperkingen golden. “Ik was heel blij dat John ook bij me op het podium stond”, zegt Saskia daarover.

Foto: Melanie Guillamot

Auteursrechten voorbehouden. Overname zonder bronvermelding en toestemming via info@hoefnet.nl niet toegestaan.