16 februari 2021

Hoe is het nu met…….Diana Brownlie?

De mensport kent een groot aantal mensen die in het verleden actief waren in de sport en veel voor de sport hebben betekend. Hoefnet gaat op zoek naar een aantal van deze coryfeeën om te vragen hoe het nu met ze gaat. In deze aflevering het woord aan Diana Brownlie.

Het Britse jurylid Diana Brownlie (1944) leverde in 2014 de jurybel in vanwege het behalen van de FEI-leeftijdsgrens voor officials. Decennialang was zij een veel en graag gezien jurylid op talloze internationale wedstrijden en Wereldkampioenschappen over de hele wereld.

Diana Brownlie (midden) tijdens haar laatste optreden als jurylid op het WK enkelspannen in Izsák 2014
Foto:

Met pony en wagen naar school

Diana groeide op in het gebied New Forest in Groot Brittannië en kreeg de paardensport met de paplepel ingegoten. Haar moeder was een van de grootste fokkers van New Forest pony’s en een aantal van haar fokproducten maakte zelfs de reis naar Nederland. Diana en haar tweelingzus groeiden op in een tijdperk waarin ze met pony en wagen naar school gingen. Op hun achtste verjaardag mochten ze zelfstandig rijden: “Ik kijk terug op een fantastische jeugd. Zo gingen mijn zus en ik regelmatig picknicken met een pony voor de koets. Een van ons reed op de heenweg en de ander op de terugweg, en het ging altijd goed.”

Het gebeurde gewoon

Toen ze wat ouder was, haalde Diana haar diploma bij de zeer prestigieuze BHSI (British Horse Society Instructor). Via Richard James kwam ze terecht in ‘pleasure driving’ waar ze kennis maakte met onder andere de tandemsport. Daar was een tekort aan juryleden en voordat ze het wist werd ze benoemd als jurylid!

Na haar huwelijk verhuisde Diana naar Schotland waar ze met haar man David twee zoons kreeg. Niemand wist daar wie ze was en ze ging af en toe helpen op een dressuurwedstrijd; ook hier kwam van het een het ander en werd ze gevraagd als jurylid: “Ik had helemaal geen ambities in deze richting, maar het gebeurde gewoon. Ik ging op zondag helpen en er volgden steeds meer zondagen.” Het bekende sneeuwbaleffect zorgde ervoor dat Diana werd gevraagd als jurylid in Lowther en in Windsor. “John Cowdery vroeg me op een gegeven moment of ik geïnteresseerd was om internationaal te gaan jureren en ik had zoiets van ‘waarom niet?’. Ik ging naar een clinic in Windsor, gegeven door Oostenrijker Helmut Kolouch. Wat een geweldige leraar was hij!”

Niet meer toeteren

Nadat ze kandidaat jurylid werd, kwam alles in vogelvlucht (it all took off). In 1995 maakte ze haar debuut als FEI-jurylid in het Deense Dorthealyst waarna een groot aantal wedstrijden volgde, inclusief wedstrijden in de Verenigde Staten van Amerika. “Een van de eerste keren dat ik in Dorthealyst jureerde, zat ik in zo’n Mercedes waarbij alles computer gestuurd was. Om de een of andere reden viel de stroom van de auto uit waardoor ik niet meer kon toeteren en er ook niet meer uit kon want de deuren waren op slot! Gelukkig heeft Philip (Bateman, red.) me toen gered.”

Diana was haar hele leven al zeer leergierig en in Schotland mocht ze de dressuurclinics van de Scottish Dressage Group bijwonen waaraan Olympische ruiters deelnamen: “Ik heb het altijd heel erg belangrijk gevonden om de dressuur goed te kunnen beoordelen. Als jurylid moet je jezelf ook bijscholen en ik heb ontzettend veel geleerd door tijdens deze clinics achterin te zitten en te luisteren.”

Diana Brownlie en Anne Marie Turbe tijdens de wedstrijd in Kisbér
Foto: Philip Bateman

Oma en WK-voorzitter jury

Enkele jaren later volgde Diana een FEI jurycursus in Zwitserland waar de Canadees Jack Pemberton en Tjeerd Velstra de cursusleiders waren: “Het was een zeer interessante cursus waar ik opnieuw veel heb geleerd. Maar het bijzondere was dat ik het jaar daarop een telefoontje kreeg van Jack, die indertijd voorzitter was van de FEI Driving Committee, of ik voorzitter wilde zijn op het WK vierspannen in Kecskemét 2004! Ik moet toegeven dat het wel een verrassing voor me was. Jack belde me namelijk net op het moment dat ik onze eerste kleinzoon in mijn armen had, dus ik was totaal onvoorbereid en volledig verrast, maar zegde toe.”

Van voedselvergiftiging tot slapen onder handdoeken

Diana maakte al die jaren vele hoogtepunten, maar ook een aantal dieptepunten mee: “Op het WK enkelspannen in Conty 2002 kregen we te maken met het incident in de vaardigheid met Anne Violaine Brisou, het duurde heel lang voordat we hier uit waren. De Wereldruiterspelen in Kentucky waren een uitdaging vanwege een aantal incidenten dat daar plaatsvond met onder andere de sabotage van de marathonkoets van IJsbrand Chardon. En op het WK enkelspannen in Jarantow 2008 liep ik na het diner op dinsdagavond een voedselvergiftiging op. Gelukkig kreeg ik van de veterinairs pillen en drankjes, maar ik heb de rest van de week op brood en aardappelen geleefd!

Ik was jurylid op een wedstrijd in Pennsylvania en sliep in de zogenaamde ‘Yellow House’. Toen ik daar aankwam was er een gigantisch feest aan de gang. Ik was doodmoe en wilde naar bed, maar er waren geen dekens en er was geen toiletpapier te vinden! Ik heb toen onder handdoeken geslapen en had gelukkig tissues bij me. De volgende ochtend was alles spik en span alsof er niemand was geweest en het hele huis was verlaten. Ik voelde me als de ‘Marie Celeste’, het verlaten schip. Gelukkig kwamen ze me later ophalen en was alles in orde, maar het was wel een hele rare gewaarwording.”

Diana nam 'just for fun' de kettingzaag in de hand tijdens de wedstrijd in Kentucky 2009
Foto: Philip Bateman

Eerste dressuurproef voor enkelspan paarden

In 1998 vond het eerste WK enkelspannen plaats in het Oostenrijkse Ebbs. Diana maakte in die tijd deel uit van de Driving Committee en schreef de allereerste dressuurproef voor deze rubriek: “Ik werd door Jack Pemberton gevraagd om de proef te schrijven en er moest galop in zitten. We kregen hier in het begin veel commentaar op, maar dat ging al gauw over en nu is het de normaalste zaak van de wereld. Ik ben achteraf heel erg tevreden over deze proef. Later heb ik ook de eerste proef voor de vierspan pony’s geschreven, maar daar ben ik nooit helemaal tevreden over geweest.”

Twee jaar schrijven aan het reglementenboek

Tijdens haar periode in de Driving Committee (2007-2011) onder voorzitterschap van Richard Nicoll maakte Diana ook de eerste powerpoint presentatie voor de jurycursus, wat haar ongeveer twee jaar kostte. Een van haar grootste bijdragen aan de internationale mensport is het schrijven van het FEI reglementenboek. Diana nam de beslissingen, Ian Douglas maakte er een leesbaar verhaal van en Philip Bateman zette alles in de computer: “Het was een gigantische klus, want voor die tijd was het reglementenboek niet erg duidelijk. Dus ons doel was om het dunner en overzichtelijker te maken door middel van hoofdstukindeling. Dit heeft ons alles bij elkaar zeker twee jaar gekost!”

Aandelen in racepaarden

Diana woont na het overlijden van haar man in 2011 nog altijd aan de westkust in Schotland en leidt mede door haar gezondheidsproblemen een rustig leven. Maar genieten van paarden doet ze nog altijd, inmiddels op een totaal andere manier: “Een aantal jaren geleden kreeg ik van mijn zoon voor kerst een aandeel in een racepaard. Je kunt tegenwoordig al voor zo’n 50 pond een aandeel kopen en dan ben je, weliswaar met 3000 anderen, eigenaar van een racepaard! Maar het voelt als een eigen paard en ik vind het geweldig om de races te volgen op televisie. Inmiddels ben ik lid van de eigenarenvereniging en ben ik ‘eigenaar’ van een aantal andere paarden. Dit houdt me, zeker in deze rustige tijd, bezig en mijn paarden doen het erg goed. Een van hen is zelfs winnaar van Cheltenham! Zijn overwinning voelde ook als mijn overwinning, erg leuk!” De mensport volgt Diana met uitzondering van Wereldkampioenschappen, nog sporadisch: “Maar ik vind het erg leuk om de dressuurproeven van WK’s live te volgen op mijn Ipad. Dressuur heeft altijd mijn voorkeur gehad en ik kan nog altijd enorm genieten van een mooie proef. “

Woord van Diana

“Ik wil heel graag van de gelegenheid gebruik maken om alle mensen te bedanken die mij 25 prachtige jaren in deze sport hebben gegeven. Ik voelde me zeer bevoorrecht om een bijdrage te mogen leveren. Het contact met de officials, juryleden en menners hebben mijn leven echt verrijkt en me enorm veel plezier gegeven.”