13 april 2021

Uit de schaduw: Ingrid Aarts

In de mensport zijn veel mensen actief achter de schermen. Mennen is nu eenmaal een tak van paardensport die je niet alleen kunt doen. Ondersteuning van familie, partner of vrienden is onmisbaar voor actieve wedstrijdmenners. De wedstrijden waaraan ze meedoen zijn er dankzij de inzet van enthousiaste organisatoren en vrijwilligers. Hoefnet haalt in de reeks ‘Uit de schaduw’ mensen van de achtergrond naar de voorgrond.

Ingrid Aarts is ruim 37 jaar getrouwd met Ad Aarts. Ze beleefden samen zijn succesvolle carrière als vierspanrijder en tot vandaag de dag gaan ze nog altijd het liefst samen op wedstrijd. Ad als bondscoach (van alle mendisciplines) en Ingrid als zijn rechterhand.

“We vieren samen inmiddels al veertig jaar lang dezelfde vakanties. En dat zijn de wedstrijden”, lacht Ingrid. Want waar Ad gaat, gaat Ingrid. Het liefst onzichtbaar op de achtergrond, maar van zeer grote waarde.

Verkering

Het stel leerde elkaar op wedstrijden kennen, toen ze beiden onder het zadel reden. “Eigenlijk gebeurde het in de kroeg in Breda, waar enkel paardenmensen kwamen.” Ingrid is opgegroeid op de boerderij, in de buurt van Breda. Haar vader had een kleinschalige pensionstalling en als klein meisje was ze logischerwijs lid van de ponyclub.

Van 1983 tot 1988 was Ad bij Riant Stables in dienst als bedrijfsleider en Ingrid werkte in het laboratorium bij een ziekenhuis. Toen Ad begon met vierspanrijden ging Ingrid mee. “Mieke van Tergouw reed toen nog vierspan pony’s en Ad vierspan paarden. Als ze op wedstrijd gingen was ik groom en vlechtte ik alle tien de paarden in. Veel mensen wisten toentertijd niet dat Ad en ik verkering hadden. Ze dachten dat ik ‘gewoon’ zijn groom was!”

Ad & Ingrid Aarts in Apeldoorn 1988
Foto:

Wedstrijden

Ad en Ingrid doen altijd alles samen. “Toen Ad na de periode bij Riant Stables en het Hippisch Centrum in Deurne voor zichzelf begon, hadden we al snel zestien paarden op stal staan. Ik zegde mijn baan op en stortte me op de paarden thuis. We spanden ze samen in, ik reed ze regelmatig onder het zadel en trof de voorbereidingen voor de wedstrijden.” vertelt Ingrid. Soms kregen ze hulp van stagiaires, maar vast personeel was er niet.

Ingrid genoot het meest van de wedstrijden. “Ik vond het geweldig om met de paarden van huis te zijn. Ik regelde veel en zorgde dat alles op tijd gebeurde, omdat ik het heel belangrijk vond dat Ad en de grooms met de wedstrijd bezig waren. Het is essentieel om de hindernissen vaak te verkennen en ik heb liever dat ze dat twee keer te veel doen dan één keer te weinig. Als ze na het verkennen nog moesten trainen zorgde ik dat de paarden klaar stonden en dat alleen de hoofdstellen nog om moesten. Ik vond het jammer dat we stopten met rijden, al heb ik het werk thuis nooit gemist.”

Dat laatste legt ze uit: “Als we thuiskwamen van een wedstrijd vroeg ik me regelmatig af  ‘waar ga ik beginnen…’. Mijn streven was dat de woensdag na thuiskomst alles schoon moest zijn. Het was fijn als er dan een stagiaire was die kon helpen opruimen, maar ook zonder moest het werk simpelweg verzet worden. Ik zette dan vaak tijdens het uitladen van de wagen al twee wasmachines aan.”

Ingrid Aarts (links) met Adriaan Struyk (midden) en Jacques Poppen (rechts)
Foto: Marie de Ronde-Oudemans

Kinderen

Kinderen Marsha en Frank gingen toen ze klein waren niet vaak mee op wedstrijd. “Ik vind dat als je kleine kinderen meeneemt op wedstrijd, je ook een oppas nodig hebt. En dat was lastig te organiseren. We hadden daarom de deal dat ze mee mochten als ze konden fietsen en zelf een ijsje konden halen. Eenmaal wat ouder ging Marsha wel mee naar de meeste wedstrijden, maar Frank minder omdat hij druk was met voetballen. Wanneer ze niet meegingen, mestten ze de stallen en zetten de paarden binnen en buiten.”

Combinatie werk en wedstrijden

Inmiddels is Ad fulltime bondscoach en staan er ‘maar’ zes paarden op stal. Ingrid werkt drie dagen per week op de helpdesk voor intermediairs van de Belastingdienst en gaat nog altijd zoveel mogelijk met Ad naar wedstrijden. “Dat is goed te combineren met mijn baan. Ik ben bijvoorbeeld op vrijdag altijd vrij, waardoor ik naast het werk bijna altijd naar nationale wedstrijden kan.”

“Als ik meega doe ik allerhande kleine dingen. Tijdens het WK enkelspan 2020 bijvoorbeeld was de vrouw van Frank van der Doelen geblesseerd en dan vlecht ik zijn paard in. En als iedereen klaarstaat voor de keuring en we missen een paard, dan fiets ik naar stal om ze te halen. Maar ik vind het ook heerlijk om twee dagen lang dressuur te kijken. Vaak houd ik dan de scores bij en speel die door naar Ad. Dat doe ik ook tijdens de marathon en de vaardigheid.”

Met name tijdens de vaardigheid is het bijhouden van de scores regelmatig een uitdaging. “Soms wil Ad weten hoeveel punten het Nederlands team nodig heeft om het gewenste resultaat te behalen. Of vraagt hij zich af hoe we ervoor staan in vergelijking met de concurrentie. Dan ga ik vaak ergens alleen zitten, met een rekenmachine en een notitieblokje.”

Ingrid en teamveterinair Albert van Unen tijdens het EK vierspannen in Donaueschingen
Foto: Krisztina Horváth

"Haal maar champagne!"

Waar Ingrid het meest naar uitkijkt? “Het moment dat Ad op een WK na de laatste deelnemer roept: ‘Ingrid, haal maar champagne!’ Ik spring dan op mijn fiets, op jacht naar een supermarkt of kroeg want er moet iets gevierd worden!”

“Alle WK’s zijn natuurlijk bijzonder om mee te maken. Maar mijn allermooiste herinnering is toen Ad nog reed, en de wedstrijd in Aken 1990 individueel én met het team won. Dat was echt geweldig. Er was 50.000 man publiek en als dán het volkslied voor jou én je team afgespeeld wordt …. dat is kippenvel!”

Auteursrechten voorbehouden. Overname zonder bronvermelding en toestemming via info@hoefnet.nl niet toegestaan.