15 juli 2020

Uit de schaduw: Pam van Geloven

In de mensport zijn veel mensen actief achter de schermen. Mennen is nu eenmaal een tak van paardensport die je niet alleen kunt doen. Ondersteuning van familie, partner of vrienden is onmisbaar voor actieve wedstrijdmenners. De wedstrijden waaraan ze meedoen zijn er dankzij de inzet van enthousiaste organisatoren en vrijwilligers. Hoefnet haalt in de reeks ‘Uit de schaduw’ mensen van de achtergrond naar de voorgrond.

Vanaf het rijtuig van Daniël Würgler in Breda

Ze is ‘de stem’ van veel menwedstrijden. Pam van Geloven bevindt zich letterlijk in de schaduw van de mensport. Je ziet haar niet of nauwelijks, maar hoort haar wel. Met haar prachtige stemgeluid praat ze menig paardensportevenement aan elkaar. In de Coronatijd hebben we die stem moeten missen.

Pam is onlangs met pensioen gegaan, maar heeft daar nog weinig van kunnen genieten. Ze zit thuis met een gebroken rechtervoet en een breuk in het linkerbovenbeen. ‘Ik strompel alleen maar wat rond,’ zegt ze erover.

‘Ga jij maar omroepen’

Met een grootvader die zijn carrière begon bij de bereden politie en een overgrootvader met een stoeterij in Arnhem wilde ze als kind natuurlijk ook paardrijden. De kleine Pam stak al op 8-jarige leeftijd de handen uit de mouwen bij het CHIO in Rotterdam. Dat begon met postzegels plakken. Later liep ze als jonge meid met een groep leeftijdgenoten in de bediening van de ‘lunchkamer’ van het CHIO om daar het eten uit te serveren. Toen dat werk werd uitbesteed aan een cateraar zei Jan Willem Körner: ‘Ga jij maar omroepen bij de dressuur.’ En zo rolde ze erin. In al die jaren heeft ze van alles meegemaakt en vooral veel plezier beleefd. Aan anekdotes geen gebrek.

Goeie ouwe tijd

Pam ging achter de microfoon op allerlei evenementen, van de Utrechtse Paardendagen tot dressuurwedstrijden en van Horse Event tot menwedstrijden. Ook met Jaap Werners beleefde ze een geweldige tijd. ‘Er kwam tijdens de Utrechtse Paardendagen altijd iets anders dan dat hij aangaf. ‘Je krijgt zo de Hackneys’ kreeg ik te horen. En opeens kwamen dan de Shetlanders binnen. Dan had ik net het hele verhaal van die Hackneys gedaan, ja en dan moet je wel even schakelen.’
Ze vervolgt: ‘Vroeger was drie dagen concours één groot feest en we hadden ’s avonds de grootste lol. Maar er kwam op een gegeven moment een kentering en alles moest vreselijk professioneel. Ik heb echt alles gedaan en overal gezeten. Nu ga ik vooral als het leuke mensen zijn waar ik mee moet werken. Eventing en mennen vind ik gewoon nog ontzettend leuk.’

Favoriete onderdeel

Drie of meer dagen omroepen op een menwedstrijd is topsport. ‘Het is een verslaving,’ zegt ze erover. ‘Het is zo leuk dat je er bovenop zit en dat je het hele wedstrijdverloop meemaakt.’

Pam heeft bij het mennen een favoriet onderdeel: de vaardigheid. Nee dus niet de marathon. ‘De marathon is het leukst om samen met iemand te doen’, zegt ze daarover. ‘Eigenlijk is een duo voor de omroep dan het beste, want dat geeft voor het publiek meer overzicht. Je kunt maar op één plek tegelijk zijn. Maar je moet het niet met een ego-tripper doen. Met bijvoorbeeld Bert de Ruiter en Elbert Koelewijn gaat het altijd goed. Dan maak je het leuker voor het publiek. Maar het leukst qua omroep vind ik de vaardigheid. Vooral als het klassement na de marathon lekker door elkaar is geschud en zeker als het parcours selectief is gebouwd. Dan vind ik dat een leuke afsluiter.’

Geluid

Veel mensen vallen voor Pam’s warme stem. Ook haar echtgenoot Paul. Ze leerden elkaar zo’n dertig jaar geleden kennen tijdens het CHIO in Rotterdam. Pam had nieuwe schoenen aan en moest door de plassen naar haar omroephokje. Dat vond ze zonde en dus deed ze de schoenen uit. Dat zag Paul, die daar de ringmeester was. Hij bedacht zich geen moment, tilde haar op en droeg haar naar het omroephok. Ze was gelijk verliefd. Waarom hij dat deed? ‘Ik hoorde je stem en viel als een blok,’ zei hij.

Wanneer ben je een goede omroeper? ‘Mensen hebben altijd een mening,’ zegt Pam daarover. ‘Je doet het nooit goed, of juist wel. Je hebt niet alleen een goede stem nodig. Zoek een omroeper die bij je past. Je moet zeker niet overal dezelfde hebben. Ieder concours zou volgens mij een eigen geluid moeten hebben.’

Zwak voor pony’s

Naast de menwedstrijden heeft Pam veel plezier in het omroepen bij Horse Event en Animal Event. ‘Dat is helemaal mijn ding’, zegt ze erover. ‘Het liefst bij een recreatiepiste. En wat ik helemaal leuk vind is een rassendéfilé. Je moet echt goed opletten, maar het is altijd weer de kroon op het werk. De liefde die de mensen van veel van die rassen voor hun paard hebben. Dat vind ik prachtig om te zien.’

En wat drijft haar om steeds zo enthousiast de boel aan elkaar te praten? ‘Ik vind dit gewoon het allerleukste om te doen en ik hou heeeeel veel van pony’s en paarden. Vooral van pony’s!’